Winter 2010

Ik ben op zoek gegaan of ik iets op speurgebied in mijn omgeving kon vinden. Ik heb toen een hondenschool gevonden (een half uur rijden vanuit Zevenbergen) waar ze speuren volgens de regels van de FHN. Ik kon snel terecht en we zijn dan ook in november 2009 begonnen met de training. Luca is begonnen op de trainingsvelden van de hondenschool, maar we speuren ook veel op locatie ,vaak weilanden waarvoor we van de boer toestemming hebben om op te speuren.

Bij het speuren volgens de FHN kan de hond verschillende onderdelen halen. En wel speurcertificaat 1-2 en 3. Dan ook nog speurhond 1 en speurhond 2. Zie voor moeilijkheidsgraad op de site van de FHN. Luca gaat in het nieuwe jaar mee doen aan de wedstrijden en kan dan daar haar certificaten halen.  

Op dit moment loop ik bij de training nog  zelf een spoor uit. Bij aanvang staat een speurpaaltje en maak je een goede aanzet met je schoenen of laarzen en loopt dan een spoor met bijv. 2 hoeken erin. Op het spoor komen ook nog voorwerpen te liggen die de hond moet verwijzen, dat wil zeggen zodra de hond bij het voorwerp is moet ze gaan af liggen en blijft ze liggen tot dat je bij haar bent. Dan pak je het voorwerp op en geeft  haar weer het commando zoek. De hond speurt met een lijn van max. 10 meter.  Ook moet ze mooi de hoeken volgen en dat alles met de neus goed op het spoor. Aan het einde van het spoor ligt een beloning en voor Luca is dat haar bal. Tussen het leggen van het spoor en het uit werken van het spoor zit nu ongeveer een half uur.

Hoe verder je komt hoe langer en moeilijker worden de sporen en de tijd ertussen wordt ook langer. Bij speurcertificaat 2 loop je ook niet zelf meer het spoor maar wordt het spoor door een ander gelopen en zijn het ook de voorwerpen van de spoorlegger die op het spoor gelegd worden.

Het is natuurlijk geen jacht of zweetwerk maar Luca is enthousiast, staat altijd vol ongeduld bij het speurpaaltje om te beginnen en ze doet het al goed. De laufhunden zijn natuurlijk honden met een goede speurneus en gebruiken ook van nature al hun neus laag bij de grond, prima dus voor deze tak van hondensport. Ik ben benieuwd wat ze volgend jaar bij de wedstrijden gaat doen.

Wandelen in eigen omgeving en omgeving Gouda

Vakantie in Frankrijk.

De eerste  week heeft Luca weer gezellig opgetrokken en gewandeld met Joppe de Friese Stabij. We bezochten o.a. la coulee de lave in Bourianne ,voor Luca geen enkel punt deze beklimming en het werd beloond met een mooi uitzicht. Daarna had Luca ruim 3 dagen het rijk alleen met ons voordat mijn zus en haar man met de 3 leonbergers zouden  komen. Maar toen kreeg Luca pech. Ik had ’s morgens lekker gewandeld met haar over de weilanden en de bospaden. In de loop van de middag merk ik ineens dat ze een wat dikker oor heeft. Ik zie het even aan maar het zwelt nog meer op. Het bleek een bloed oor. Kortom de Nederlandse eigenaren van camping Le Sauzet in de buurt regelde voor ons een afspraak op de zaterdag ochtend bij le Docteur Veterinair die zich  pas sinds kort in een plaatsje  15km van Pouveroux gevestigd had. Zij hadden  ook al aan hem uitgelegd wat er waarschijnlijk bij Luca aan de hand was. Dat was wel prettig want wij kenden niet genoeg Frans en de dierenarts sprak ook bv. geen Engels. Met handen en voeten lukte het wel om elkaar te begrijpen. Het was inderdaad een bloed oor waarschijnlijk ontstaan door een keer heel hard te klapperen met zijn oren. Er springt dan een adertje in het oor (in het hangende gedeelte van het oor) en het bloed verspreid zich dan in de dunne huid van het oor, een bloedblaar. De dierenarts heeft het oor over de kop van Luca gelegd en dat vastgelegd met een drukverband. (elastisch plakverband). Aangezien dit een geluid maakt zoals bij klittenband en luca dat geluid een beetje eng vond zijn ze in Frankrijk nog al snel met het gebruik van narcose en kreeg luca een spuitje waardoor ze al snel in een lichte roes was. Hij controleerde bij het andere oor ook nog hoe snel het bloed stolt als hij een adertje aansneed. Dat was goed. Het verband moest 8 dagen blijven zitten , dat betekende de hele  laatste week van onze vakantie. Niet zo leuk dus. Ze vond het maar heel vervelend. Toen de volgende dag de 3 leonbergers  arriveerde kwamen ze dan ook heel voorzichtig bij Luca kijken en hadden zoiets van: Luca  ziet er wel heel erg vreemd uit en voelden aan dat ze voorzichtig met haar moesten doen. Met wandelen was het  toch heel vervelend en Luca probeerde vaak door met haar hoofd over de grond te gaan of ze het er niet af kon krijgen. Het verband bleef goed zitten maar ze kreeg wel kleine wondjes van het wrijven. Het was ook geen gezicht zo’n laufhund met maar een oor. Ik heb in die week toch nog maar eens een spoortje uitgezet voor Luca om te oefenen en maar zien hoe ze het zou doen (met één hangend oor) er was wel veel wind op komen zetten na het leggen van het spoor maar ze deed het toch aardig. (zie filmpje). Aan het einde van de week wilde we nog graag met z’n allen een uitstapje maken naar de Puys de Sancy, voor de Leonbergers zou dit te zwaar zijn (en te warm) maar Luca wilde we graag meenemen. We hebben toen ‘s morgens (de 7 dag) het verband er af gehaald, wat nog niet meeviel, maar Luca liet het goed toe. Eindelijk weer normaal, wat een opluchting! Wel bleef er heel wat plak achter in de haren en dat heeft even geduurd voordat dat helemaal weg was. Het was een prachtige dag en Luca is mee in de cabinelift van de kabelbaan geweest en toen helemaal mee  via houten trappen naar de top van de Puys de Sancy op, zón 1800 meter hoogte gelopen. 

We naderen weer het einde van het jaar waarin Luca op 8 dec. alweer 5 jaar wordt en waarin we opnieuw weer van alles hebben mogen beleven met haar

 Druk aan het trainen zijn met speuren

en  naar de wekelijkse behendigheidsavond gaan.

Ze is ons trouwe maatje !

Eens kijken hoe onze speurneus het volgend jaar gaat doen.

Tot het volgend verhaal en tot ziens bij de laufhundenwandelingen